Op pad op Lombok in Sumbawa

De afgelopen week ben ik veel onderweg geweest. Vooral op Lombok heb ik veel gedaan. Ik heb ervoor gekozen om weer eens het echte platteland op te gaan. Ik heb mij door een chauffeur naar Tetebatu laten brengen. Een dorp dat op de uitlopers van de vulkaan de Gunung Rinjani ligt. Vanuit dat dorp heb ik een aantal tochten gemaakt met gidsen vanuit Tetebatu. Ik ben een dag op pad geweest naar verschillende dorpen waar ze – en het zijn vrijwel altijd vrouwen – prachtige sarongs weven en heel mooi aardewerk maken. Dat alles met behoorlijk eenvoudige middelen. En ieder dorp heeft zijn eigen specialliteit. Wij gingen eerst op de brommer naar het dorp waar vele vrouwen in hun eigen huis aan het spinnen en weven zijn. De manager van de cooperatie heeft ons rondgeleid en alles uitgelegd. Daarna weer verder op de brommer naar het aardewerkdorp. De dag eindigde met een bezoek aan de veemarkt die - toevallig - in weer een ander dorp aan de gang was. En ook dat was een succes. Eigenlijk zijn alle veemarkten hetzelfde. Alleen de koppen van de mensen verschillen en de dieren zien er wat anders uit. Verder is alles het zelfde met maffe dingen die er in kramen te koop zijn van brokken tabak, zeisen en andere gereedschappen, fruit en seksartikelen die de potentie bij de boeren moeten verhogen.
De volgende dag ben ik met een andere lokale gids gaan wandelen in de omgeving. Een prachtige tocht langs rijstvelden in allerlei stadia van de stand van dit prachtige gewas. Alles was te zien. Van het met veel moeite omspitten van de grond, het planten van de rijststekjes tot aan het oogsten en dorsen. Alles gaat met de hand. Ongelofelijk zwaar werk door mensen die een habbekrats verdienen en in de praktijk alleen maar betaald worden als er werk is.
Dat viel mij ook op in het hotel waar ik logeerde . De medewerkers daar krijgen geen loon, maar allen eten. Daarnaast hebben zij ruimschoots de tijd om als er toeristen zijn tegen betaling die toeristen rond te leiden in de omgeving. Mijn gidsen waren dus op andere momenten aan het oberen in het restaurant, huisjes aan het schoonmaken of de in- en uitschrijvingen aan het regelen. Als er dus geen of weinig toeristen zijn verdienen deze mannen vrijwel niets. Alleen in de maanden juli tot en met augustus, het hoogseizoen, kunnen ze goede zaken doen. Het andere effect is dat de huisjes langzaam verloederen, omdat er weinig aan gedaan wordt, omdat de mannen niet echte gemotiveerd zijn en hun gidsenwerk altijd voor laten gaan. En toezicht is er niet. Ze rotzooien maar wat aan.
Maar ik was dus aan het wandelen. Na de rijstvelden kwamen in een stukje jungle terecht waar ik weer apen in het wild heb gezien en een aantal varanen. Vervolgens naar de waterval om daar eens even flink de voeten af te koelen. Daarna lekker gegeten bij een mevrouw in het dorp die special voor mij had gekookt. Een hardstikke leuke dag dus.
Inmiddels was het de volgende dag tijd om weer verder te trekken. Inmiddels dacht ik slim te zijn of eigenwijs, het is maar zoals je het wilt zien, door met de ferries en met bussen over Sumbawa naar Flores te reizen. Alternatieven zijn het vliegtuig of wat veel toeristen doen, een all-intrip met een aircobus en uiteraard dezelfde ferries, inclusief een overnachting in een hotel. Omdat ik daar wat slechte ervaringen op Bali mee had gehad, dacht ik het zelf wel te regelen. Nou dat heb ik geweten. Dan loop je tegen een cultuur aan die zo anders is als de onze dat ik mij in ieder geval ontzettend in moet houden om zo af en toe geen mensen met hun koppen tegen elkaar te slaan. Tegelijkertijd vind ik het eigenlijk fantastisch zoals alles dan gaat. Omdat ik op andere momentenenorm geniet van de mensen die ik tegenkom. Bijvoorbeeld in de bus. Vrouwen met hoofddoekjes die mijn telefoonnummer willen of mijn emailadres, terwijl zij eigenlijk nauwelijks engels spreken. In Sumbawa City ben ik door drie vrouwen en hun kinderen naar mijn hotel gebracht met de Bemo. En als ik dan mijn hoofd stoot, omdat zo’n bemo erg krap is – zeg maar met 8 mensen in de bak van mijn Peugeot Partner – dan lachen ze zich met elkaar een ongeluk. Ik heb het idee dat mensen in Indonesie veel lachen. Maar misschien ligt het aan mij.
Tegelijkertijd zijn mensen in mijn ogen zo slaafs. Bijvoorbeeld in de bus onderweg. Die public bussen zijn in Japan gebouwd en op kleine mensen ingericht. Er kunnen er zoiets van 35 in. Toch weten zij er dan eem nkleine 60 in te proppen. Mensen hangen uit deuren die toch niet dichtgaan. Op bankjes voor twee personen zitten er drie. Maar klagen ho maar en als iedereen denkt dat er nu echt niemand meer bij kan, blijken er altijd toch nog een of twee bij te kunnen. Maar ja als je op die manier eerst een uur op de grond moet zitten en daarna met z’n drieen op een bankje voor twee met mijn kleine rugzak op schoot (acht kilo) plus hoed en fles water, dan weet ik niet meer waar ik het moet zoeken. Dus dan bedenk ik dat het zo niet verder kan en dat ik toch maar zo’n luxe aircobus moet organiseren. Goed idee. Dus in de avond op pad om een ticket te regelen. Zo maar snel gelukt. Hardstikke goed. Nou hoef ik alleen maar de volgende dag om tien uur op het station te zijn. Ha ha, blijkt er geen bus te zijn. Niemand spreekt engels. Met handen en voeten geprobeerd een oplossing te vinden. Dus…….. toch maar weer in de public bus naar Bima. Oftewel ongeveer 200 kilometer in …. acht uur. De weg bestaat voor een belangrijk deel uit gaten. Maar wat een mooi landschap en grappige huizen op palen.
Nog een keer naar een hotel. Ik kom er te laat achter dat de boot naar Flores sochtends vroeg gaat in plaats van savonds. Dus nog maar een nachtje in het oplichtershotel. De volgende ochtend de receptionist even teruggenaaid en om zes uur op weg naar de boot. Blijkt de boot toch om een vreemde reden tegen de avond te gaan. Iedereen zit te wachten. De ene agent zegt dat 10 uur wordt, de tweede gaat uit van 11 uur. Neen nog een andere zegt dat wom 13.00 uur aan boord nmogen en 14.00 uur gaan varen. Uiteindelijk vertrekken wij tegen vijven. Dus vervolgens diep in de nacht op Flores op zoek naar een hotel. Taxi taxi, goed idee. De man grijpt mijn tas van 25 kilo en ik ren achter hem aan. Blijkt de taxi een brommer te zijn, maar no problem. Het past allemaal. Het tweede hotel is nog wakker. Ik tsjek in en tijdens het schrijven horen wij een knal. Rennen naar buiten en wat blijkt……. Mijn taxibrommer heeft zich in een auto geboord. Gelukkig geen gewonden en het gebeurde in ieder geval nadat ik al was afgestapt. Ja ja, mag ik ook een keer geluk hebben?
De volgende keer gaat het over Flores, want daar is weer heel wat te doen.