Terug naar Indonesie; alsnog naar Sumatra
Door: Gerardinindonesie
Blijf op de hoogte en volg Gerard
12 Mei 2012 | Indonesië, Batavia
Ik blijf mij steeds maar weer verbazen. Over de mensen, de cultuur , de gewoontes en de mooie beelden die dat oplevert. Te vaak mis ik dan weer net mijn fototoestel, ben ik te laat, mislukken ze of de plaatjes geven niet het beeld in mijn hoofd weer. Zoals gisterenbijvoorbeeld.
Onderweg van Bukit Lawang naar het Tobameer. Een reis van zo’n acht uur in een minibusje. Een motor met zijspan met drie varkens in het zijspan, waarschijnlijk op weg naar de Babi Pangang voor het weekend. Of de vader en moeder met drie kinderen en een baby op de brommer, allemaal op een rijtje alleen de baby in een draagdoek onder een arm. Prachtige natuur. Een file, omdat er een boom die geveld is door de bliksem over de weg heen ligt. En sterk zijn ze die mensen in Indonesie, maar het gaat allemaal wat minder georganiseerd dan bij ons. Het kan dus even duren. En iedereen gaat dan tegen de zelfde vrachtwagen staan plassen. Een lichtbak je ophangen doe je met zijn vijven. Een om te boren, een om de trap vast te houden, een om te schroeven , een om aanwijzingen te geven en dan een om te kijken of het allemaal wel goed gaat. Maar als je daar fotoos van gaat maken is de lol van het kijken er soms vanaf.
Dan het kijken en trekken in de jungle in het Nationaal Park Gunung Leuser. In een woord fantastisch. Vanuit Bukit Lawang ben ik twee keer de jungle in geweest. Geweldig, maar ook schieten woorden soms te kort. Hoewel ik aan het eind helemaal stuk was. Bek en bek af. Zeker nadat mijn bril instukken viel en ik niet goed meer kon zien waar ik liep werd het wel heel erg zwaar. Zwaar stijgen en afdalen bij een temperatuur van plus 40 en een enorm hoge luchtvochtigheidsgraad maak t het moelijk. Maar als je niet meer kunt zien waar je je voeten neerzet wordt het wel erg lastig. Maar de orang utangs maken alles goed. Zelfs de grootstse cynicy in ons groepje gingen voor de bijl en wilden graag met een tam vrouwtje op de foto. Tam, omdat in het park een rehabilitatieproject loopt ten behoove van orang utangs die elders zijn gevangen of in beslag genomen, of bij particulieren zijn weggehaald en nu weer moeten leren om zelfstandig in de jungle te overleven. Dat blijkt goed te lukken, zodat het project nu is gestopt. Dat lijkt raar, maar er zijn nu in dit gebied teveel orang utangs in een te klein gebied. Ze gaan nu op andere plekken kijken waar ze nog meer beesten kunnen opvangen. Sommige orang utangs zijn dus gewoon wild en willen geen contact, hoewel je ze dus wel kunt tegenkomen in de jungle, maar anderen vinden mensen soms leuk en vooral als er iets te halen valt. Het vrouwtje waarmee ik op de foto zit, wilde eigenlijk alles tegelijk. Zij had een meisje vastgepakt dat ze niet meer wilde loslaten. Ze moest vooral ananas en banen eten, maar ook haar baby te eten geven en ondertussen bleef ze het meisje met een hand vasthouden. Op een of andere manier wilde het vrouwtje dat meisje blijkbaar bij zich houden.
Aan het eind van de middag raftend op oude autobanden op de rivier terug naar het dorp. De volgende dag ben ik alsnog naar het rehabilitatiecentrum gewandeld om nog een keer bij een aantal orang utangs op bezoek te gaan.
En nu zit ik inmiddels op een eiland in het Tobameer. Vanavond ga ik naar een optreden van een traditionele Batak muziek en dansgroep. En dan wordt het een kwestie van aftellen naar komende donderdag en vrijdag als het vliegtuig weer van Jakarta naar Amsterdanm gaat. Maar het kan verkeren zoals de piloot van het nieuwe Russische demonstratietoestel zei, toen hij probeerde te landen op een plaats waar geen landingsbaan is in de buurt van Bogor. Maar dat heb ik maar een keer op teletekst gezien, terwijl het gebeuren hier al drie dagen in het nieuws is.
Onderweg van Bukit Lawang naar het Tobameer. Een reis van zo’n acht uur in een minibusje. Een motor met zijspan met drie varkens in het zijspan, waarschijnlijk op weg naar de Babi Pangang voor het weekend. Of de vader en moeder met drie kinderen en een baby op de brommer, allemaal op een rijtje alleen de baby in een draagdoek onder een arm. Prachtige natuur. Een file, omdat er een boom die geveld is door de bliksem over de weg heen ligt. En sterk zijn ze die mensen in Indonesie, maar het gaat allemaal wat minder georganiseerd dan bij ons. Het kan dus even duren. En iedereen gaat dan tegen de zelfde vrachtwagen staan plassen. Een lichtbak je ophangen doe je met zijn vijven. Een om te boren, een om de trap vast te houden, een om te schroeven , een om aanwijzingen te geven en dan een om te kijken of het allemaal wel goed gaat. Maar als je daar fotoos van gaat maken is de lol van het kijken er soms vanaf.
Dan het kijken en trekken in de jungle in het Nationaal Park Gunung Leuser. In een woord fantastisch. Vanuit Bukit Lawang ben ik twee keer de jungle in geweest. Geweldig, maar ook schieten woorden soms te kort. Hoewel ik aan het eind helemaal stuk was. Bek en bek af. Zeker nadat mijn bril instukken viel en ik niet goed meer kon zien waar ik liep werd het wel heel erg zwaar. Zwaar stijgen en afdalen bij een temperatuur van plus 40 en een enorm hoge luchtvochtigheidsgraad maak t het moelijk. Maar als je niet meer kunt zien waar je je voeten neerzet wordt het wel erg lastig. Maar de orang utangs maken alles goed. Zelfs de grootstse cynicy in ons groepje gingen voor de bijl en wilden graag met een tam vrouwtje op de foto. Tam, omdat in het park een rehabilitatieproject loopt ten behoove van orang utangs die elders zijn gevangen of in beslag genomen, of bij particulieren zijn weggehaald en nu weer moeten leren om zelfstandig in de jungle te overleven. Dat blijkt goed te lukken, zodat het project nu is gestopt. Dat lijkt raar, maar er zijn nu in dit gebied teveel orang utangs in een te klein gebied. Ze gaan nu op andere plekken kijken waar ze nog meer beesten kunnen opvangen. Sommige orang utangs zijn dus gewoon wild en willen geen contact, hoewel je ze dus wel kunt tegenkomen in de jungle, maar anderen vinden mensen soms leuk en vooral als er iets te halen valt. Het vrouwtje waarmee ik op de foto zit, wilde eigenlijk alles tegelijk. Zij had een meisje vastgepakt dat ze niet meer wilde loslaten. Ze moest vooral ananas en banen eten, maar ook haar baby te eten geven en ondertussen bleef ze het meisje met een hand vasthouden. Op een of andere manier wilde het vrouwtje dat meisje blijkbaar bij zich houden.
Aan het eind van de middag raftend op oude autobanden op de rivier terug naar het dorp. De volgende dag ben ik alsnog naar het rehabilitatiecentrum gewandeld om nog een keer bij een aantal orang utangs op bezoek te gaan.
En nu zit ik inmiddels op een eiland in het Tobameer. Vanavond ga ik naar een optreden van een traditionele Batak muziek en dansgroep. En dan wordt het een kwestie van aftellen naar komende donderdag en vrijdag als het vliegtuig weer van Jakarta naar Amsterdanm gaat. Maar het kan verkeren zoals de piloot van het nieuwe Russische demonstratietoestel zei, toen hij probeerde te landen op een plaats waar geen landingsbaan is in de buurt van Bogor. Maar dat heb ik maar een keer op teletekst gezien, terwijl het gebeuren hier al drie dagen in het nieuws is.
-
12 Mei 2012 - 08:01
Deddy:
Kort maar krachtig -
12 Mei 2012 - 09:33
Deddy:
en schitterende foto's -
12 Mei 2012 - 10:25
Marthy:
Weer leuk verhaal met mooie foto's. En ik zie: Toch nog een leuk vrouwtje gevonden :-) -
14 Mei 2012 - 09:04
Mariska:
Je hebt me overtuigd! Ik wil het allemaal met eigen ogen zien...
Geniet nog even! -
14 Mei 2012 - 13:16
Wies:
Al weer heel leuk, maar wat een pech met jouw bril! Een goede terugreis toegewenst en kom maar gauw Indonesisch bij ons eten. Groet, Wies -
14 Mei 2012 - 15:15
Aukje:
Ha die Gerard,
Wat een belevenis zeg met die beesten, lijkt mij gewoon doodeng, maar ik ben ook niet zo'n held.
En dan zit het er met een paar dage al weer op, 't zal even wennen zijn hier in de Groningse kou.
Een goede terugvlucht gewenst en we zien elkaar binnenkort dan wel weer. -
14 Mei 2012 - 21:21
Lotte:
He pap
Veel plezier nog de laatse week!
Wat een leuke apen, vooral die aan de tak hangt met een baby en banaan : multitasken kennen ze dus ook in indonesie ;-)
groetjes
-
16 Mei 2012 - 14:35
Martijn:
Alvast welkom thuis Gerard; noteer alvast 25 mei: mannenstapavond. Dan horen we vast wel al je spannende verhalen!!! Groetjezzzzzzzzzzzz!
-
03 Juli 2012 - 12:59
Bouko:
Prachtige foto's van Bukit Lawang! Zeer herkenbaar, al was ik daar in 1990.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
