Met mijn neus in de boter

Wat een mazzel dat ik juist in de afgelopen dagen op Bali was. Een kans van 1 op 366. Natuurlijk staat Bali bekend om zijn vele hindoestaanse feesten en ceremonies. Ik kwam echter net aan het slot en hoogtepunt van een reeks feestdagen die eindigen met de Balinese oudejaarsdag en nieuwjaarsdag. Het was me al opgevallen onderweg dat overal versieringen waren aangebracht en voor huizen, gebouwen en tempels, zelfs in autoos bakjes met bloemen en andere kleine offerandes stonden. Op Oudejaarsdag begon in de temple tegenover mijn hotel al vroeg de eerste ceremonie. Volledig in het wit gekleed zaten de mensen in de tempel om offers te brengen bestaande uit groente, fruit en bloemen en zich anderszins te uiten. Het zal ook wel een soort bidden zijn geweest. Vanuit de bovenverdieping van mijn hotel kon ik in de tempel kijken naar wat er allemaal gebeurde. Uiteindelijk lukte het ook nog om van veraf wat fotoos te maken.
‘s Avonds nadat het donker was geworden, vond bij de tempel (en bij vele andere tempels) een kleine optocht plaats. Op het eerste gezicht een soort carnaval waarbij figuren werden rondgedragen die tot doel hadden om bepaalde goden gunstig te stemmen en anderen juist te verjagen en dergelijke. Dat allemaal onder begeleiding van gamelan muziek. Die had ik in de twee avonden vooraf al eerder gehoord. De brutalen hebben nu eenmaal de halve wereld dus ben ik maar gewoon de tempel ingegaan om fotoos van de muzikanten te maken. En die vonden het gelukkig prima. De rest van de avond werd door de hindoestanen (op Bali is dat 70%) feestgevierd.
Nieuwjaarsdag was vervolgens van een geheel andere orde. Dat is een dag van stilte, zwijgen en vasten. Op die dag wordt er niet gereisd, niet gegeten, geen muziek gemaakt en officieel zelfs gezwegen. De radio en TV zenden niets meer uit, cafees en restaurants zijn dicht en niemand werkt. Zelfs de luchthaven van Bali is 24 uur gesloten. Van toeristen, maar ook van andere gelovigen wordt verwacht dat zij zich aanpassen aan de gebruiken. Voor toeristen wordt in de meeste hotels een soortement “noodscenario” georganiseerd. Tijdens daglicht kan er binnen in het hotel wat worden gegeten en gedronken. Je kunt er echter niet uit. Dat heeft ook geen zin, want zoals gezegd, is alles toch gesloten. En ‘s-avonds moet alles donker zijn. Dus alle lichten gaan uit en als je toch op je kamer het licht aan wilt, moeten de gordijnen dicht. Nadat ik even had zitten lezen op mijn kamer, werd er op de deur geklopt. Voor mijn deur bleek een hotelmedewerker te staan met iemand van de hindoestaanse ordedienst, omdat mijn gordijnen teveel licht doorlieten. Naveel excuses van de twee mannen, werd een sprei uit de kast gehaald en samen hebben wij die alsnog met mijn wasknijpers over de gordijnen heen gehangen waarna mijn kamer voldoende donker was. Ik moest heel erg denken hoe mijn ouders in de oorlog zaten met volledig geblindeerde ramen. Maar dat had met hele andere dingen te maken. Het grappige was dat er dus een echte ordedienst was die niet alleen zorgde voor de wegafsluiting tijdens de optocht, maar ook ‘s-nachts controleerde op licht en geluid. Een hele belevenis.

In mijn vorige reisverslag gaf ik aan dat ik nog enkele dagen in het Oosten van Java de bergen in zou gaan om onder andere in de opening van enkele vulkanen te gaan kijken. Dat werd uiteindelijk een gigantische deceptie. Ik had voor 1,5 miljoen Rp een tripje geboekt. Het was al snel duidelijk dat het veel in een minibusje over slechte hobbelwegen rijden zou zijn. Nou kan dat ook leuk zijn, maar tijdens de eerste dag en de eerste vulkaan bleken we zo diep in de wolken te zitten dat toen wij eindelijk op de rand stonden er niets te zien was. Op de tweede dag bij de andere vulkaan, bleek na wederom uren hobbelen en schudden dat deze vulkaan inmiddels was gaan werken. Vanwege de rookgassen konden we niet verder, omdat die gassen dodelijk zijn. De reisorganisator wist best wat er allemaal aan de hand was, maar was vervolgens in geen velden of wegen meer te vinden en zijn assistenten blijken ineens geen Engels meer te spreken. Bovendien bleken de luxe hotelkamers smerige hokken te zijn waarin je je maar beter niet kon wassen. Het is dan grappig om te zien hoe ieder vanuit zijn eigen frustratie omgaat met zo’n tegenslag. Ons groepje bestond uit twee Fransen, twee Frans Canadezen, waarvan de zij oorspronkelijk uit Vietnam kwam, een Duits/Zwitsers stel, een Duitser en ik. Het leuke was dat iedereen z’n best deed om over zijn eigen grens heen te communiceren, desnoods met handen en voeten.
Tot de volgende keer maar weer.