Wat een chaos

Ik ben nu ruim een week onderweg op Java. Eerst Jakarta en nu sinds vier dagen Yogjakarta. Eerste indrukken: Vol! Veel mensen, brommers, auto’s, betjaks en dergelijke. Lawaaiig: een permanent gebrom, pratende en schreeuwende mensen en zes keer per dag de Imam die de mensen oproept tot gebed. De allereerste nacht bleek ik recht onder een van de luidsprekers van de moskee te slapen. Om vijf uur zat ik dus recht overeind in bed. En daarnaast is het warm en vochtig, zo niet nat. Nog geen zon gezien, maar toch boven de 30 C en ‘s nachts zo’n 24 C. Trouwens wel flink verbrand, dwars door de wolken heen. De luchtvochtigheid is enorm en in de loop van de middag beginnen de buien die tot ‘s nachts steeds terugkomen. Inmiddels een paraplu gekregen en ook nog een gekocht.
De mensen zijn over het algemeen heel aardig. Soms te, want dan blijk ik weer in een of ander nep batik atelier terecht gekomen te zijn waar ik helemaal geen zin in had. Daar staat tegenover dat ik al in een paar ateliers ben geweest waar ze werkelijk mooie wajangpoppen maken. Ik ben op de vogeltjesmarkt geweest en op antiekmarkten. En langszaam maar zeker begin ik me over bepaalde vormen van gene heen te zetten. Ik laat me nu in een riksja vervoeren als ik zin heb in plaats van een taxi (kost iets meer dan een kwartje, maar dan geen ik er wel een dubbeltje fooi bij ha ha). Ook ga ik nu gewoon op straat aan een tafeltje zitten en eet wat ze in de aanbieding hebben. De gedachte aan enge ziektes begint steeds meer op de achtergrond te raken al blijf ik wel kritisch.
Zowel in Jakarta als in Yogjakarta moet je wel erg zoeken naar het mooie van de steden. In hoog tempo worden mooie oude huizen en soms hele stadswijken, oftewel Kampongs weggevaagd om er enorme kantoor- en appartementengebouwen voor terug te zetten. Je ziet dan soms die nieuwe gebouwen midden tussen de krotten staan. En die laatsten zijn er genoeg te vinden, want armoe is voor grote groepen troef. Tegelijkertijd is er een enorme economische groei. Als je snel geld wilt verdienen moet je in Indonesie beleggen. En nog steeds blijven vele tienduizenden per jaar naar de grote steden trekken op zoek naar het geluk dat maar voor een enkeling is weggelegd. (Op dit moment start de Imam weer met een stichtelijk woord. Ik ga er maar van uit dat hij oproept om vriendelijk te zijn voor de toeristen.)
De Islam is alom aanwezig, op straat, in de cultuur en dergelijke. 85 procent van de mensen is moslim en de rest een mengelmoes van allerlei andere geloven. Maar op straat komt het allemaal heel vrolijk over. Jongens en hoofddoekmeisjes die hand in hand lopen met hun mobieltje tegen het oor of met een oog sms-end. Maar ook vrouwen met hoofddoek die vriendelijk lachen en vragen waar je vandaan komt. En als ik niet vraag of ze op de foto willen dan bieden ze het zelf wel aan of willen juist met mij op de foto. Want als lange man uit Belanda ben ik al met al blijkbaar voor sommigen toch nog wel aantrekkelijk. Dat is wel lachen.
Nu ga ik morgen eerst naar een wat rustiger omgeving, want ik moet wel een beetje bijkomen van deze eerste chaotische week. Dan zal ik binnenkort iets schrijven over de culturele dingen die ik heb gedaan, want die waren er ook. Zoals onder andere mijn bezoek aan de Borobudur, Ook wel het achtste wereldwonder genoemd.